نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناسی ارشد روان‌شناسی کودکان استثنایی، عضو باشگاه پژوهشگران جوان، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

2 کارشناسی ارشد روان‌شناسی بالینی، دانشگاه شیراز

چکیده

امروزه تلویزیون، بخش مهمی از زندگی کودکان دنیا را به خود اختصاص داده است. هر چند تلویزیون تأثیرات مثبت زیادی دارد، گاهی نیز تأثیرات منفی عمیقی به جا می‌گذارد. هدف از این پژوهش، بررسی رابطه میان زمان تماشای برنامه‌های تلویزیون با میزان اضافه وزن و اضطراب دانش‌آموزان ابتدایی بوده است. این پژوهش، بر روی 50 نفر از دانش‌آموزان پسر مقاطع چهارم و پنجم ابتدایی، در یکی از مدارس ابتدایی شهر تهران انجام شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد، بین زمان تماشای برنامه‌های تلویزیون و اضافه وزن، اضطراب و اضطراب حالت دانش‌آموزان رابطه معنادار وجود دارد. این مطالعه همبستگی مثبتی را بین مدت زمان تماشای تلویزیون با اضافه وزن و اضطراب کودکان نشان داد، بنابراین، کاهش مدت زمان تماشای تلویزیون می‌تواند به نحو فزاینده‌ای، به سلامت عمومی جامعه کمک کند.    

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Relationship Between Level of Exposure to TV and Elementary School’s Obesity and Stress

نویسندگان [English]

  • Ameneh Daqiqi Khodashahri 1
  • Leila Baneshi 2

1 psychology

2 psychology

چکیده [English]

Today television is an important part of children life across the globe. Though this media could have lots of positive effects, it might lead to certain negative deep impacts. This research aims to study the relationship between the level of exposure to television and elementary school students’ obesity and stress. This correlational study was carried out on fifty 4th and 5th graders in an elementary school in Tehran city. Findings indicate that there is a significant correlation between the level of exposure to television and elementary school students’ obesity and stress. Thus, a decrease in TV exposure could help keep the society healthier.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Stress and Anxiety
  • Obesity
  • Exposure to TV
  • Elementary Students
  • Child
اتکینسون، ریتا و همکاران. (1378). زمینه روان‌شناسی (ترجمه محمدنقی براهنی و همکاران). تهران: رشد.
آذری، غلامرضا. (1384). مقدمه‌ای بر اصول و مبانی ارتباطات. تهران: صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران.
اسمی، رضا؛ سعدی‌پور، اسماعیل و اسدزاده، حسن. (1389). رابطه تماشای آگهی‌های تبلیغاتی تلویزیون با الگوی مصرف در کودکان و نوجوانان تهرانی. فصلنامه پژوهش‌های ارتباطی، 17 (1)، صص 117ـ 93.
اعزازی. شهلا. (1388). روند نمایش خانواده در تلویزیون. فصلنامه پژوهش‌های ارتباطی، صص 34 ـ 7.
امینی، مریم؛ محسنیان‌راد، مهدی؛ کیمیاگر، مسعود و امیدوار، نسرین. (1386). آگهی‌های تلویزیونی کودکانمان را به مصرف چه خوراکی‌هایی تشویق می‌کنند؟. مجله علوم تغذیه و صنایع غذایی ایران 2 (1)، صص 88 ـ 49.
اولیوریو فراری، آنا. (1382). نقاشی کودکان و مفاهیم آن (ترجمه عبدالرضا صرافان). تهران: دستان.
باصری، احمد و حاجیانی، ابراهیم. (1389). کارکرد رسانه‌‌های ماهواره‌‌ای در تصویرسازی ذهنی مردم.فصلنامه روان‌شناسی نظامی، 1 (4)، صص 89 ـ 79.
داوری، محسن. (1387). تأثیرات خشونت در رسانه‌ها.ماهنامه سیاحت غرب،۶۷.
راس، آلن. (2001). اختلالات روانی کودکان (ترجمه امیر هوشنگ مهریار). تهران: رشد.
ساروخانی، باقر. (1381). جامعه‌شناسی ارتباطات.تهران: اطلاعات.
سپاسگر شهری، ملیحه. (1387). بررسی میزان و نحوه استفاده کودکان و نوجوانان از رسانه‌ها. فصلنامه پژوهش‌های ارتباطی، 15 (53)،‌ صص 175 ـ 143.
سعیدی، مرضیه. ( 1383). ارتباط فعالیت فیزیکی و تماشای تلویزیون در اوقات فراغت با عوامل خطرساز قلبی در زنان شاغل و خانه‌دار. فصلنامه بهبود، دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه، 8 (4).
سیدامینی، به یانه و همکاران. (1389). نقش تماشای تلویزیون در ایجاد چاقی و مشکلات رفتاری کودکان. نشریه پرستاریایران، 23 (67).
شاملو، سعید. (1378). بهداشت روانی. تهران: رشد.
عالم‌زاده نوری، محمد. (1388). رویکرد رفتارگرا در رشد اخلاقی. مجله پگاه حوزه،270، ص 12.
فتحی‌نیا، محمد. (1389). آسیب‌شناسی برنامه‌های ورزشی تلویزیون از نظر نحوه پرداختن به ناهنجاری‌های رفتار تماشاگران فوتبال. فصلنامه پژوهش‌های ارتباطی، 7 (14)، صص 131ـ 105.
معتمدی، مسعود و همکاران. (1386) بررسی اثر مشاوره وآموزش والدین بر میزان کورتیزول بزاقی و علائم رفتاری در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال رفتار تخریبی. مجله دانشگاه علوم پزشکی اراک، 10 (4)، صص 7ـ 1.
مهاجری، اصغر. (1376). تلویزیون، استرس و کودک و نوجوان، همایش استرس و روش‌های رویارویی با آن. ابهر: دانشگاه آزاد اسلامی.
نجفیان، نازنین. (1380). تلویزیون و تبعات منفی برای کودکان. نشریه همشهری.
Anderson, C.A. & Dill, K.E. (2000). Video Games and Aggressive Thoughts, Feeling and Behavior the Laboratory and in Life. Journal of Personality and Social Psychology, 78, pp. 490-772.
Bernstein, G.A.; Layne, A.E. & Egan, E.A. (2005). Maternal Phobic Anxiety and Child Anxiety, pp. 658-672.
Christakis, D.A.; Ebel B.E.; Rivara, F.P. & Zimmerman, F.J. (2004). Television, Video, and Computer Game Usage in Children Under 11 Years of Age, pp. 652-656.
Dennison, .B.A. & Edmunds, .L.S. (2008). The Role of Television in Childhood Obesity. Progress in Pediatric Cardiology,Vol. 25, pp. 191-197.
Dennison, B.A.; Erb, T.A. & Jenkins, P.L. (2002). Television Viewing and Television in Bedroom Associated With Overweight Risk Among Low-Income Preschool Children, Vol. 109, No. 6, pp.1028-35.
Hager. R.L. (2006). Television Viewing and Physical Activity in Children. Journal of Adolescent Health, Vol. 39, No. 5, pp. 656-661.
Healy, J.M. (1998). Understanding TV's Effects on the Developing Brain,AAPNews, The Official News Magazine of the American Academy of Pediatrics .
Kaiser. H.J. (2005). The Effects of Electronic Media on Children Ages Zero to Six: A History of Research , Prepared for the Kaiser Family Foundation by the Center on Media and Child Health, Children’s Hospital Boston, pp 1-16.
Marshall, S.J.; Gorely, T. & Biddle, S.J. (2006). A Descriptive Epidemiology of Screen-Based Media Use in Youth: A Review and Critique, pp. 333-49.
Parvanta, S. (2009). Television Use and Snacking Behaviors Among Children and Adolescents in China. Journal of Adolescent Health, 14, pp. 228-373.
Singer, .M.I. (1998). Viewing Preferences, Symptoms of Psychological Trauma, and Violent Behaviors Among Children Who Watch Television. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, Vol. 37, pp. 1041-1048.
Szabo, A.  & Hopkinson,  K.L. (2007). Negative Effects of Watching the News in the Television: Relaxation or Another Intervention May be Needed to Buffer Them!. International Journal of Behavioral Medicine , Vol. 14, No. 2.