آشنا، حسامالدین و جعفری هفتخوانی، نادر. (1386).دیپلماسی عمومی و سیاست خارجی؛ پیوندها و اهداف. دو فصلنامهدانش سیاسی، 3 (5).
احدی، افسانه. (1388). برنامه هستهای ایران از نگاه دیپلماسی عمومی. فصلنامه راهبرد، 18 (5).
اسماعیلی، علیمحمد. (1387). دیپلماسی رسانهای با تأکید بر نقش سازمان صداوسیما. پایاننامههای کارشناسیارشد، تهران: دانشگاه صداوسیما.
اسمیت، آنتونی و پاترسون، ریچارد. (1381). تلویزیون در جهان (ترجمه مسعود اوحدی). تهران: سروش.
خرازی آذر، رها. (1387). رویکرد پسامدرنیسم به دیپلماسی رسانهای. تهران: پژوهشکده تحقیقات استراتژیک گروه پژوهشهای فرهنگی و اجتماعی.
داداندیش، پروین و احدی، افسانه.(1390). جایگاه دیپلماسی عمومی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. فصلنامه روابط خارجی، 1 (3).
دارابی، علی. (1386). دیپلماسی رسانهای. بازیابی شده از: سایت معاونت امور مجلس و استانهای صداوسیما.
درویش، رضا. (1381). دیپلماسی عمومی در امریکا. تهران: مؤسسه ابرار معاصر.
روزنامه شرق. (1386). بازیابی شده از: سایت روزنامه شرق.
روزنامه گاردین. (2009). بازیابی شده از:
http://www.Theguardian.com/media/2009/Iran
سبیلان اردستانی، حسن. (1383). عملّیات روانی و دیپلماسی رسانهای. فصلنامه عملّیات روانی، 7.
طلایینیک، رضا. (۱۳۹۰). ضرورت تعامل رسانهای با کشورهای منطقه. بازیابی شده از: سایت تابناک.
ظریف، محمدجواد. (1387). دیپلماسی چندجانبه. تهران: انتشارات دانشکده روابط بینالملل.
عنایتی شبکلایی، علی. (1388). تأثیر صداوسیما بر افکار عمومی در زمینه هستهای. فصلنامه افق، 6 (66).
کاظمی، سید علیاصغر. (1375). دیپلماسی نوین در عصر دگرگونی در روابط بینالمللی. تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی.
متشکری، راضیه. (1388). دیپلماسی رسانهای و جنگ روانی رسانههای خارجی در قبال برنامه هستهای ایران. فصلنامه افق، 6 (66).
محمدی نجم، سیدحسین. (1379). دیپلماسی، مدیریت تحقیق و پژوهش دوره عالی جنگ. تهران: دانشکده فرماندهی و ستاد پاسداران انقلاب اسلامی.
مرکز تحقیقات صداوسیما. (1378). نظرسنجی در خصوص میزان بینندگان شبکه العالم.
مرکز تحقیقات صداوسیما. (1388). نظرسنجی در خصوص فعالیت شبکه العالم در شهرهای بغداد، بصره و نجف.
مرکز تحقیقات صداوسیما. (1387). نظرسنجی در موضوع پوشش خبری جنگ غزه.
مرکز تحقیقات صداوسیما. (1385). نظرسنجی در خصوص فعالیت هستهای.
مرکز تحقیقات صداوسیما. (1390). نظرسنجی در خصوص فعالیت شبکه العالم.
نوابخش، مهرداد. (1387). دیپلماسی رسانهای به مثابه ابزار سیاست خارجی. تهران: پژوهشکده تحقیقات استراتژیک گروه پژوهشهای فرهنگی و اجتماعی.
نیکلاس، جی کال. (1387). دیپلماسی عمومی (ترجمه جمعی از نویسندگان). تهران: انتشارات دانشکده و پژوهشکده اطلاعات و امنیت.
ولف، چارلز و روزن، برایان. (1384). دیپلماسی عمومی؛ بوسه مرگ (ترجمه علی گلمحمدی). ماهنامه اندیشه و تاریخ سیاسی ایران معاصر، 4 (31 و 32).
Ebo, E. (1996). Media Diplomacy and Foreign Policy: Toward a Theoretical Frameworks. In A. NEW America Media.
Frans worth, D.N. (1992) .International Relation, Chicago, Nelson-Hall.
Gilboa, E .(2002) .Global Communication And Foreign Policy. Journal of Communication.
Larson, J.F. (1988). Global Television and Foreign Policy. New York.
Louw, P.E .(2005). The Media and Political Process. pub SAGE, p. 254.
Mowlana, H. (1997). Global Information and World Communication (2nd ed). London, Sage.
Prasad, R. (2002). Communication and Foreign Policy. Journal of Communication, Dec, Oxford journals, UK, p. 122.
Snow, N. (2009). Rethinking Public Diplomacy, in The Routledege Handbook of Diplomacy. London: Routledege.
Taylor, P.M .(1997). Global Communication, International Affairs And The Media Since 1945.pub Routledge, Publication, p. 83.
Waller, J.M. (2007). The Public Diplomacy Reader. Routledge, London.