هرگونه چالشی که در برهه‌ای خاص متوجه جامعه‌ای شود، در اصطلاح درقالب بحران جای می‌گیرد. مدیریت موقعیت بحران، دست‌کم در پنجاه سال اخیر، به‌عنوان راهبردی کاربردی و کلاسیک برای خاموش کردن انتقاد در رسانه‌ها کاربرد داشته است و انتظار می‌رود رسانه نیز آن را بپذیرد و با آن همگام شود. البته نمی‌توان ادعا کرد تمام بحران‌ها رسانه‌ای هستند، اما بسیاری از آنها از طریق رسانه‌ها ایجاد می‌شوند. به‌طور کلی کارکرد امنیتی رسانه‌ها در جامعه کنونی، اهمیت غیرقابل‌انکار یافته و شرایط خاص ملی، منطقه‌ای و جهانی و پیچیدگی اوضاع سیاسی، بر اهمیت این کارکرد افزوده است. رسانه‌ها، به‌‌دلیل وابستگی‌های ایدئولوژیک و حزبی خود از زوایای فکری مختلفی به تحولات جامعه می‌نگرند و در انعکاس و برجسته‌سازی این تحولات و رویدادها، به شیوه‌های مختلف عمل می‌کنند. در این مقاله، به تهدیدهای رسانه‌ای (البته با تأکید بر رسانه‌های غرب) و بحران‌های حاصل از آن و نحوه مدیریت این بحران‌ها پرداخته شده است.
اسدی، علی. (1371). افکار عمومی و ارتباطات. تهران: سروش
اسلامی، علیرضا؛ غلامی، غلامرضا؛ قاسمی، صفت‌الله؛ اعظم‌کریمایی، علی و مرادیان، محسن. (1386).تهدیدهای رسانه‌ای علیه امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران وتدوین راهبرد مناسب برای مقابله با آنها، تهران: دانشگاه عالی دفاع ملی.
صدوقی، مراد‌علی. (1382). رسانه، سلاح جنگ یا ابزار حل منازعه. فصلنامه پژوهشوسنجش، 34، ویژه رسانه و جنگ.
فلاح‌شریف، ناصر. (1384). تجزیه و تحلیل مخاطبان هدف در عملیات روانی.ماهنامهدانشگاه عالی دفاع ملی، 57.
کاستلز، مانوئل. (1380). عصر اطلاعات؛ پایان هزاره (اقتصاد، جامعه و فرهنگ). ترجمه احمد علیقلیان، تهران: طرح نو.
معتمدنژاد، کاظم. (1371). وسائل ارتباط جمعی. جلد یک، تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی.
مک‌کارتی، شاون.پی. (1381). نقش اطلاعات در مدیریت بحران. ترجمه محمد‌رضا تاجیک، تهران: فرهنگ گفتمان.
http://www.reporter.ir/archives/85/1/003543.php
Divison, Philip. (1989). Public Opinion, Precedent and Definition, International Encyclopedia Communication, Valume 3, pp.386-390. Published Jointly with the Annenberg School of Communications, University of Pensilvania.
ابتدای صفحه